Bu yüzden de her geçen gün azalıyoruz.

Mesela sadece geçen yıl 2.604 hemşerimizi uğurlamışız yaban ellere.

En çok da İstanbul’a…

2009 nüfus sayımına göre nüfusu 13 milyon olan İstanbul'da 455 bin Giresunlu yaşıyor. 

Giresun’un şu andaki mevcut nüfusu ise 422 bin… Yani neredeyse 533 köy, 16 ilçe 17 beldede yaşayan mevcut nüfusumuz kadar insanımız, yalnızca İstanbul’da yaşıyor.

İstanbul’a bir Giresun daha gitmiş.

Ve biliyoruz ki; Türkiye’nin diğer büyük kentlerinde de sayımız buna yakın.

Her yerde varız.‘Yayılmışız dünyanın dört bir yanına; 7 iklim, 4 kıtaya’… 

Peki bir Giresunlu, vatanını, yurdunu, toprağını, çitini, çubuğunu, bağını bahçesini, ineğini, tavuğunu, cücüğünü ve eşini, dostunu bırakır da, ocağını söndürüp neden göçer…

Bunun yanıtı belli.

Sosyal bilimci olmaya veya bilmem ne oloji okumaya gerek yok!..

Ne o, ne bu, ne şu ne öteki; bir insan ekmek için göçer kardeşim, ekmek.
Orta Asya’dan da Anadolu’ya bu yüzden gelmedik mi?..

Toprak doyurmuyorsa, fındığın para etmiyorsa, işsizsen, açsan, üste başta, elde yoksa, yokluk ve yoksulluk içindeysen, çaresizsen, yatağını denk yapıp vurursun sırtına gidersin.

Gidenler de bu nedenle gittiler, gidecek olanlar da bu nedenle gidecekler.

Yani bu gidişi tersine çevirmek mümkün değil.

Önlem alırsak, kalıcı politikalar geliştirirsek belki mevcudu koruyabiliriz. Ama göç bizim en kötü gerçeğimiz olarak hep duracaktır.

Öyleyse artık bu gerçek üzerinden geleceği düşünmek lazım.

Sadede gelirsek ve bir tespit yaparsak…

Ayırt etmeden söylüyorum: Giresunluları göç ettiren bugüne kadar devleti yöneten siyaset kurumunun yanlış politikalarıdır. Bu politikaları çözüm olarak üretmeyen siyasetin muhalefet tarafında duranlardır.

TBMM’ye gönderdiklerimizin tamamıdır.

Buna  ‘dur’ diyecekler belli. 

Giresun dernekleri…Festival, şenlik, turnuva düğün, dernek yapıyorlar. Plaketler, canlı, cansız yayınlar gırla gidiyor. ‘Ver ediyuk horonun gözüne, anasını satim’…

Aç adam coşkun olurmuş sözünü haklı çıkarıyoruz.

Tamam ne güzel. Tüm bunlar; sosyal dayanışma, hemşerilik duygusunu geliştirmek, yerel kültürümüzü yaşatmak için bunlar gerekli…

Ama eller bunu yaparken ötekini de ihmal etmiyor. Kendini temsil ettiriyor. Giresunlu ise hep temsile muhtaç.

Derneklerimiz… Federasyon, konfederasyon, birlik vesaire ne olursa olsunlar,  eğer isimlerinin sol tarafında ‘Giresun’ taşıyorlarsa ve bu isim tabeladaki yazıdan ibaret değilse,  bir sorumluluk gerektiriyorsa…

Gurbetteki Giresunlular 12 Haziran’da yapılacak olan seçim öncesinde artık kuru kalabalık olmadıklarını, bir nüfus olduklarını göstermelidirler.

Özellikle de İstanbul’da yaşayan Giresunlular hiç zaman geçirmeden, hemen bugün siyasetin karar mekanizmasındaki insanlara etki ederek, yön vererek,  yalnızca seçen değil, seçilen de olmak istediklerini ortaya koymalıdırlar.

Mesela gurbetteki Giresunluların önderi haline gelmiş, hep onların yanında olmuş ve yüzü hep memleketine dönük bir Öner Hekim…

Zeytinburnu gibi bir yerde başarıyla belediye başkanlığı yapmış bir Adil Emecan…

O dernekler bu isimlerin ve daha çok Giresunlunun seçilmelerini  sağlamalıdırlar. Halkına, ülkesine siyaset yoluyla hizmet etmek isteyenleri TBMM’ye göndermek için çaba harcamalıdırlar.

İstanbul’daki Giresunlular illa Sivaslıyı, Kastamonuluyu seçmek zorunda bırakılmamalıdır.  Kaldı ki onları zaten hemşerileri seçiyorlar.

Biz onları seçtik de hangi sorunumuz çözüldü ki?

Malum ‘El, elin koyununu türkü çağırarak arar’…

Öyleyse…

Hesap ortada.

İstanbul 85 milletvekili çıkarıyor. 

422 bin nüfusumuzla bunun en az 20’sini biz çıkarıyoruz. Ama oy verdiğimiz partilerin listelerinde 3-5 Giresunlu oluyor.

Yeter artık yahu!..Alnımızda enayi mi yazıyor?

Yok öyle 3 kuruşa beş köfte.

Artık Gurbetteki Giresun ses vermeli …

Bu seçimde listesinde Giresunlu adaya seçilecek sırada yer vermeyen siyasi partiye oy vermemeli.

Ve bunu da adında Giresun olan dernekler kampanyaya dönüştürerek uygulamalılar..

 Bunu yapacak güçleri, akılları, izanları yoksa dükkânlarını kapatsınlar.