Kur’an-ı Kerim’de Ayette sorulan “Nereye gidiyorsun, gidiş nereye?” sorusunun hem Hristiyanlıkta hem de İslam’da sorulduğu gerçeğinde hareketle bu sorunun kendi kendimize sorulmasının hayatı ve ölümü anlamlandırmadaki önemini kavramamıza etkilerinin düşünülmesi gerektiğini söyleyerek konuya başlayan Hıdır; Hristiyanlığın paskalya öncesi ve paskalya sonrası olarak sınıflandırılabileceği belirtildikten sonra, özellikle paskalya sonrası Hristiyanlığın, PAVLOS’un ve pagan kültürünün etkisiyle muvahhit Hristiyanlıktan teslise doğru yol aldığı belirtildi

Hz. Musa İbranice konuşurdu ve Tevrat’ta İbranicedir. Hz. Muhammed Arapça konuşurdu ve dolayısıyla Kur’an-i Kerim de Arapçadır. Oysa Hz. İsa Aramice konuşmasına rağmen İncil Aramice değildir. Bu durumun İncil’in daha sonra birileri tarafından yazıldığının delillerinden olduğu ve Gerçek incilin tahrif edildiğini göstermektedir.

Vahiy konusuna değinildiğinde, Cebrail(as)in diğer adının namus olduğuna namusunda, hayırlı haber getiren kimse anlamına geldiği, namus kelimesinin zıddının da casus olduğu ve anlamının da şerli haber getiren kimse olduğu söyledi.

Muhacir kelimesinin anlamının “bir kötülüğü terk edip yeni ufuklara, iyiliklere yönelmek olduğu belirtilerek her gün kullandığımız tanımlamanın dışındaki bu tanım üzerinde durulması ve düşünülmesi gerektiği üzerinde durdu.

“Kemal” ve “Zeval” kelimeleri üzerinde duruldu ve olgunluktan sonra aşağı inişin başladığı ve bunun kaçınılmaz olduğu belirtilerek “kemalühü ve zevalühü” nün birlikte hatırlanması gerektiği anlattı.

Daha sonra soru cevap şeklinde devam eden konferansımız Temmuz ayının ilk Pazar günü yapılacak kahvaltılı sohbet toplantısında buluşmak üzere sona erdirildi.